کتاب عکس چهارمین دوره مسابقه عکاسی آبرنگ/1383

کتاب عکس چهارمین دوره مسابقه عکاسی آبرنگ به کوشش کیارنگ علایی در مهرماه 1383 به چاپ رسید.

این کتاب در برگیرنده 88 قطعه عکس راه یافته به دوبخش  آزاد(۶۹ قطعه) و مستند اجتماعی (۱۹ قطعه) است که توسط امیر حجت صفرلی، مرتضی لطفی، فرامرز عامل بردبار، محمد علی عطاران و هاله جلالی داوری شده است.

بنا بر رای هیات داوران اسامی برگزیدگان بخش چشم اندازه های زندگی یا آزاد عبارتند از:
بهترین عکس آزاد: مریم مقصودی، جعفر کبوتری
شایسته تقدیر داوران:حامد طالب، زهرا کوهستانی، گوهر گلچین

همچنین در بخش مستند اجتماعی بهترین عکس تعلق پیدا کرد به رویا زندیان راد و منیره صدر و سید حمید سیدی نیز شایسته تقدیر شناخته شدند.

در ابتدای کتاب به قلم کیارنگ علایی اینچنین آمده است:

“اگر باور کنیم که “تأثیر، همان نیرو است” باید گفت “عکس” در نیرو بخشیدن به ذهنیت ها و رویاهای بشری، هنری بی همتا است.

انتقال تجربه های بشری و سهیم ساخت دیگران در لذت ها و شادمانی ها از دغدغه های همیشگی انسان است. به نظر می رسد در عصر حاضر که تنگنای زمانی و ازدحام سرسام آور روزمره گی، اوقات خلوت و اندیشیدن را از بشر گرفته است، عکس بخاطر ایجاز شدید و سهولت و سرعت در برقراری ارتباط با مخاطب جایگاه ویژه ای یافته است.
وسوسه ثبت حوادث و به دام انداختن لحظه های گذار و فرار، امری دلپذیر است. عکس می آید تا با سرنوشت محتوم جهان فانی مبارزه کند و احساس آنی و زودگذر لحظات را ابدی سازد؛ درست مثل اندیشه ژرف مومیاگران باستان که با مومیایی خود به ستیز با مرگ می پرداختند.
عکس با برخورداری از عوامل بصری ، بیننده را در لحظه های غایب قرار می دهد و یا این کار گویی عمر جهان منبسط می شود و هر لحظه برای چندین نفر تکرار می شود.
عکس با ثبت و نمایش زیبایی، سنگینی زندگی و اندوه های بشری را کاهش می دهد، چرا که هر عکس دلیل واضح و مستندی است بر جریان قدرتمند زندگی، بر لحظه زیبایی که از مقابل دوربین گذشته است و دیگر باز نمی گردد.
مسابقه عکس آبرنگ با اشتیاق به تماشای لحظه های بکر و با هدف تشویق نگاه های خلاقه، در هر دوره پذیرای صدها اثر از عکاسان آماتور کشور است. تعداد آثار و ارتقای سطح کیفی عکس ها در هر دوره نشانه آن است که حرکت و برنامه ریزی ما مقبول افتاده است.
ما حمایت اصلی را از شرکت کنندگان دریافت می کنیم که کنجکاوانه و پرشور آثارشان را به مسابقه ارسال می کنند. عکس های رسیده از روستای کوچک گرماب تا تهران بزرگ، ما را با این واقعیت روبرو کرد که چقدر خانواده ما بزرگ است.
پس دست مریزاد بر همه عکاسان آماتور کشور که نقش مهمی در تداوم این مسابقه داشته اند.”