سوی آبی بادها /عکس های رینکو کاوائوچی /کیارنگ علایی /1393

کتاب سوی آبی بادها تاملی است بر عکس های رینکو کاوائوچی که توسط کیارنگ علایی ترجمه شده و نشر حرفه هنرمند در سال 1393 آن را منتشر نموده است.

علایی در این مجموعه با ترکیب عکس‌های کاوائوچی و اشعار دوران جوانگ دزو، به خلق تجربه‌ای دست می‌زند که خود آن را نوعی «بازی» می‌خواند.

وی درباره‌ی روش بررسی آثار کاوائوچی در مقدمه‌ی کتاب آورده است:

” آن چه در این کتاب مطالعه خواهید کرد یک بازی است. من نام آن را بازی قرابت میگذارم. بازی که می تواند در نهایت منجر به ایجاد یک احساس خاص از خویشاوندی و وحدت بین دو مؤلفه متفاوت با خصیصه های کاملا نامتجانس شود؛ یعنی شعر و عکس.
یعنی قرابت کمابیش اتفاقی شاعرانی در قرن های گذشته و عکاس جوانی در حوالی همین امروز حقیقتی است که همه ما از قیاس لذت می بریم.
از چیدن چیزهایی که در ظاهر با هم جور نیستند اما در یک قالب خاص، کنار یکدیگر معنایی تازه و متفاوت می یابند. این چیدمان، ذهن ما را متوجه شباهت هایی می کند که در ظاهر امور پیدا نیست …
…در نگاه اولیه و تامل اجمالی بر کارهای رینکو کاوائوچی آنچه به نظر می‌آید سادگی بی حد و حصر کارها و خلوت بودن فضاها است. این خصیصه که در واپسین نحله‌های دوره عکاسی مدرن دیده می‌شود بی‌درنگ مرا به یاد سبک زندگی روزمره ژاپنی‌ها نیز می‌اندازد. اگر به معماری ژاپن توجه کنیم می‌بینیم که آن‌ها در سبک معماری و حتی تزیین اتاق‌های خود، بیشترین سادگی را اعمال می‌کنند. اتاق‌های زندگی ژاپنی‌ها بسیار خلوت و آراسته است، مثلا در اتاق نشیمن وسایل زیادی را متراکم نمی‌کنند. از گلدان به تعداد زیاد در فضای نشیمن و پشت پنجره ها استفاده نمی‌کنند و حتی در قلمدان‌های روی میزشان نیز از قراردادن تعداد زیادی قلم پرهیز می‌کنند.
عکس‌های کاوائوچی از جهت نظم بصری در زیر مجموعه چنین نگاهی قرار می‌گیرد. ایجاز در این عکس‌ها حرف اول را می‌زند؛ حیواناتی که عمدتا در مرکز قاب رها شده‌اند و فضای خالی اطرافشان نیز هیچگونه اطلاعاتی درباره چرایی این رها شدن به مخاطب نمی‌دهد.
ساختار بصری عکس‌ها نوعی استحاله حیوانات را در فضای زندگی آدمیان به رخ می‌کشد و از این بابت آن‌ها گویی نظاره‌گر مرگ خویش‌اند.
کاوائوچی همچون دیگر هنرمندان ژاپنی علاقه افراطی‌اش را به طبیعت بکر نمی‌تواند پنهان کند. برای او همان قدر عناصر حیات بخش طبیعت اهمیت دارند که برای شاعران دو قرن گذشته ژاپن…”