کتاب عکس نوشت های دومین جشنواره سراسری خانه دوست در سال 1394 توسط موسسه چاپ و انتشارات آستان قدس رضوی منتشر شده است.

این جشنواره به ریاست علی ثابت نیا و دبیری کیارنگ علایی برگزار شد.
عکس نوشت یکی از بخش های فراخوان دومین جشنواره سراسری خانه دوست بود که در آن تعدادی از هنرمندان از سراسر کشور بر عکس های اولین جشنواره سراسری خانه دوست مطالبی را به صورت متون ادبی، داستان، نقد و … به رشته تحریر درآورده اند که با مدیریت کیارنگ علایی گردهم آمده است.

هنرمندان صاحب قلم در این مجلد عبارتند از:

محمدرضا بابا گلی، نعیمه بخشی، مصطفی پیوندی، مصطفی پیوندی، حمیده تشکر گلستانی، خشایار جوانمردی ، مهری رحیم زاده، حمید سبحانی، نیوشا ظریفی، مریم علی بخشی، رضا عنصر سیار، شادی غفوریان، میلاد کاشانی، متانت محبی، هدیه سادات میرمرتضوی، آرزو صادقی نجف آبادی.

علی ثابت نیا در مقدمه ای که بر این مجلد و پیرامون جشنواره نگاشته آورده است:

“…برگزاری اولین دوره جشـنواره عکس خانه دوست مجموعه ای زیبا و قابل تامل را به عنوان سـرمایه ای برای برگزاری دومین دوره این رخداد فراهم آورد که در بدو امر متولیان برگزاری را به اندیشه الحاق بخش جدیدی با عنوان عکس نوشت به این جشنواره واداشت .
لذا در فراخوان دومین جشنواره سراسری عکس خانه دوسـت این بخش با شـمولیت عکسهای برگزیده اولین دوره ارایه گردیده و با استقبال شـایان توجه مخاطبین به ویژه داستان نویسان جوان سراسر کشور مواجه گردید. بیش از ۳۰۰ عکس نوشـت که در بردارنده زوایای مختلف نگاه مؤلفین به مقولهٔ زیارت حضرت رضا « علیه السـلام » و خلق داستانها یا متون ادبی مرتبط با آن بود، به دبیرخانه جشنواره ارسـال گردیده و مورد ارزیابی هیأت محترم داوران واقع گردید.
سرانجام از این میان ۲۴ عکس نوشت به عنوان آثار برگزیده انتخاب گردیده و در مجموعه حاضر پیش روی علاقه مندان قرار گرفته است…”

همچنین کیارنگ علایی دبیر جشنواره در بخشی از متنی که بر کتاب عکس نوشت، نگاشته آورده است:

“…عکس نوشـت شنیدن صداهای داخل عکس است از دریچه  نگاه نویسنده – نه عکاس – به این دلیل عکس نوشت الزاما نیاز نیست نسبت به اصالت اسنادی واقعه ثبت شده وفاداری داشته باشند.
عکس ها لالند و صدایی ندارند، اما مخاطب را و نویسنده را متاثر می کنند. عکس نوشت می تواند زمینه ای برای شنیدن صداهای مدفون مدفـون در عکـس را ایجـاد و یا تلنگـر و تأثیرپذیـری از نیـروی عكـس را بـه متن تبدیـل کند اما به روایت نویسـنـده – و نـه عکاس – .
در این شکل، نویسنده بهتر است بر آدم های داخل عکس اسم بگذارد و آنها را در روایت با اسم هایی مشخص خطاب کند. اسم می تواند بخشی از بار فرهنگی یک شخصیت را بر دوش بکشـد و به مخاطب اجازه نزدیک شـدن به هویت اجتماعی او را بدهد.
خلاقیـت در ایجاد دیالوگ بیـن آدم های داخل عکس، یـا مونولوگ درباره عکس هایی که تک پرسوناژ هستند می تواند زمینه ساز ایجاد روایت شود. بهتر اسـت در روایت از پیام های پیچیده فلسفی، برداشت شاعرانه و ارائه پیام های اخلاقـی پرهیز کنیم. علاوه بر این، انتخاب زاویـه دید در روایت نیز می تواند بر غنای تکنیکی متن بیفزاید.
آدم های داخل عکس هر کدام حافظه ای دارند، تاریخی دارند؛ نویسنده می تواند به خاطره های این آدم ها که متناسـب با فضا و زمان عکس اسـت نقبی بزند. آن خاطـره هـا را به قدرت تخیـل خویش واکاوی کند و بواسـطه آن حافظه شخصی و خاطره شـکل گرفته، به ایجاد روابط میان آدم ها با فضا دست یازد.

کتابی که پیش روی شـما است تلاشی اسـت کوچک در حوزه عکس نوشت. از تک تک نویسندگانی که به رونق این حوزه کمک کردند ممنونیم و از تلاش هیات داوران : مریم حسینیان، علی خدایی، مهدی سیم ریز، مهدی فاضل و محبت محبی.
روایت ها بر مبنای عکس های بخش مسابقه اولین دوره جشنواره خانه دوست نگاشته شده اند…”

کتاب در قطع وزیری با جلد شمیز در 60 صفحه مصور رنگی به چاپ رسیده است.