کتاب من دور بودم دربرگیرنده عکس های کیارنگ علایی با نگاهی خاص و متفاوت به سرزمین گیلان است که در سال 1393 توسط نشر آهنگ قلم اقدام به انتشار آن نموده است. 

کوروش ادیم در بخش یشگفتار کتاب مطلبی را تحت عنوان « نا استمراری ات» بر کتاب کیارنگ علایی به رشته تحریر درآورده است. وی مطلب خود را اینگونه آغاز می نماید:

“براساس این باور که عکس نسبت به دیگر انواع تصاویر «دقیق تر» است باید قائل به این بود که جا گزاری عناصر و المانهای بصری در یک عکس اهمیت بیشتری در بیانگری ذهنیت عکاس یا تمهیدات عینی در عکس های او دارد و از این نقطه است که عکس ها نسبت به باقی انواع تصاویر، تمایل ریشه دارتری به «نمایه های توصیفی» دارند.

وصف یک حس شاعرانه از خلال توجه دادن مخاطب به « چیزی » که به آن توجه خاص شده اما در پسزمینه ای عمومی جای | گرفته است . آن چه در عکس های این مجموعه حس شاعرانگی را در مخاطب برمی انگیزد ، جداماندگی و تلاقی تنهایی و نابیانگری است ؛ حرف های ناگفته ای که بیان ناشده به اشتراک گذاشته می شوند. بنابر این اگر از منظری « روانجغرافیا کاوانه » به وجوه پنهان/آشکار برخی از عکس ها بنگریم، کیارنگ علایی با تنهایی اش در جغرافیای مه و باران و جنگل و دریای شمال، تنهایی و غربت خاطره را در کادرهایی منفرد و مربوط فراهم می آورد . چشم های غریب او به غربت منظر و شیء و چشم انداز می نگرد و از آن احوالات شاعرانه ره آوردی از گیلان ارزانی بیننده میکند.
اما اگر از هاله ی مه و باران و برودت خیال انگیز پیرامون عکس ها به واقعیت آلمان ها و عناصر رویت شدنی در عکس ها بازگردیم غالب عکس های این مجموعه دارای اطلاعاتی است که با اطلاعات موجود در جهان ادراکی- قراردادی مخاطب جدی و پیگیر عکاسی همخوانی دارد. سوژه های مرکزی یـا محـوری عکس ها در انتظار ثبت شدن نیستند و درست از این نقطه، پارادوکس اشارات « مرگ اندیشانه » یا « حیات خواهانه » عکاس در تقابل امر واقعی در « سکون » با امر واقعی در « حرکت » شکل می گیرد . نا استمراری بودن زمان در این عکس ها برفهم ما به عنوان مخاطب از معنا و کارکرد عکس تاثیر می گذارد و در ارجاع عناصر درونی عکس به بیرون آن و چگونگی این ارجاع خدشه وارد میکند. عکس های این مجموعه پرسشگر نیستند و در پاسخ گویی نیز تعلل میکنند و این دلیلی احتمالی است بردست یافتنی بودن تمهیدات عینی و ذهنی عکاس، و بدین سبب تلاشش در مسیر « از آن خودسازی » نمایه های آزموده شده ناکافی می نماید و بیننده را در دستیابی به چیزی ورای ظاهر و سطح عناصر قابل رویت در عکس دچار تردید میکند….”

در بیانیه عکاس مطلبی تحت عنوان «گیلان: داستان یک سال» درج شده که در بخشی از آن آمده:

“گیلان چونان کتابی ناخوانده و عزیز، سطر سطر کوچه هایش را با صدای باران روی گالوانیزه درگوش من می خواند. آن سرزمین به شکل نمناکی خیس بود و هیچ شباهتی به شهرهای امروزی نداشت. مردمانش پشت آهن و پرده پنهان نبودند، آن ها عیان بودند و از شدت وضوح، ساده شده بودند. در آن شرایط، شبیه چنگ زده هایی بودم که خسته از آواره گی سال ها، به مرزی پناه می آورد که در آن طعم برنج و بوی رودخانه را تقسیم میکنند.

حاصل این پرسه زنی در گیلان، عکسهایی است که نه دغدغه مکان نگاری اسنادی دارند، نه جغرافیای زمانه را به رخ میکشند و نه حتی مردم نگاری اند. گیلان برای من مکانی با ویژگی های معین جغرافیایی نیست، بیشتر امکانی است که خیال را در آن رها کنم. به این دلیل این عکس ها بیشتر، تفسیر شخصی من از دیگرسو است که با فرم های مورد علاقه من در عکاسی در هم آمیخته و تلاشی است برای پیدا کردن سرشت و ماهیت فضا / مکان و روابط نامرئی که میان معدود آدمهای درون قابهایم با اشیاء و محیط پیرامون شان برقرار است…”

کتاب در قطع خشتی با جلد شمیز به صورت سیاه وسفید و با دو زبان فارسی و انگلیسی در 60 صفحه منتشر شده است.