کتاب حتی وقتی نمی دانیم دربرگیرنده عکس های کیارنگ علایی است که در سال 1391 نشر آهنگ قلم اقدام به انتشار آن نمود.

در بخش دو نگاه به عکاس، شهریار توکلی و دکتر واقف کاشانی مطالبی را بر عکس های کتاب کیارنگ علایی نوشته اند. شهریار توکلی در بخش هایی از مطلب خود آورده است:

“…امـا در تـازه ترین مجموعـه کیارنگ علایـی، « حتی وقتـی نمی دانیم » تمامی آن تاملات شـاعرانه و حتی تعمـدات زیبایی شناسیک بصری، به نفع « حرفی » که هنرمند می خواهد بزند کنار می رود و صراحت و صحنه سـازی دقیق، جایگزین آن پرسـه های الهام جویانه و انتخاب های چند معنایی و اتفاقی می شـود.
در مسیر این نوع عکاسـی که طبیعتا « نیت هنرمند » پیش از شـکل گرفتن اثر، تا حد کامل شـده ای در ذهنـش انعقـاد می یابد، او حتی قبل از رفتن به مکان های مورد نظرش ( در شهرهای مختلف ایران ) ، از طریق جستجوی اینترنتی، لوکیشنهای مناسب و مورد نظرش ( و حتی شاید جای قرار گیری دوربینش ) را پیشاپیش رصد و انتخاب می کند. لوکیشنهایی ویران، خالی از سکنه، متروک، بدون کارکرد، و یا مناظر بکر طبیعی.
چشم اندازهایی که هر چند از انتفاع ساقط شده اند، اما دوربینهای کنترل گر، همچنان در گوشه ای از آن، وظیفه مراقبت بیمارگونه خود را فراموش و رها نکرده اند.
هر چه قدر آثار پیشین کیارنـگ، فراخواننده و گرم و دلپذیر بودند ( حتـی در جاهایی که بر محنتی اشـاره می کردند )، آثار منتشره در این کتاب، تلخ و گزنده اند و بیشتر به فریاد هشداری می مانـد بـرای فـرار و گریز. هر چه قـدر در آن جا، توقف و دعوت به دخـول در تصویر برای دوبـاره دیـدن ارزش هـای نهفتـه در گوشـه های زندگی مـورد توجه عـکـاس بـود، در این جـا بـیـرون زدن از فضـای عکس ( حـوزه استحفاظی ) و دیده نشـدن حرف اصلی اسـت…”

دکتر واقف کاشانی در متنی که با عنوان تجربه بصری دیالکتیک بین دو نگاه بر این کتاب نگاشته مطلب خود را با این سوالات آغاز می نماید:

“آیا مجموعه عکسهای پیش رو یک تجربه بصری بدیع برای مولفش بوده است ؟
آیا چنین تجربه ای می تواند میان مخاطب و مولف مشترک باشد ؟
آیا نشانه شناسی تصویری در توضیح این تجربه حرفی برای گفتن دارد ؟”

و در بخش هایی از مطلب خود ادامه می دهد:

“….در ایـن مجموعه عکس این بار کیارنگ علایی برای نگاه کردن به مقوله « نگاه » ناگزیر از به کار بردن دو نوع دوربین گشـته است ، دوربینی که امتداد چشـم های عکاس است ، دوربین غایب و حائل میان فاعل نگریستن و مطلوب نگریسـته شـدن و دوربین دیگری که به صحنههای تحت عکاسی عمدا از سوی عکاس تحمیل شده است . صحنههایی که در عالم روزمره ضرورتی به نصب چنین دوربین هایی به منزله يك نگاه ناظر نیسـت . هر دوی این دوربینی‌ها حاصل فن آوری و تکنولوژی هستند هر چند دوربینی که آن را بنام دوربین مدار بسته می شناسیم فراگير شـدن اش متاخر است ، ثبت تصاویر این کتاب با دوربین عکاسی صورت گرفته است، از ثبت احتمالی دوربین مدار بسته خبـری نداریم، حتی از این که آنها واقعا کار می کنند یا نه نیز بی خبریم. اما اگر آنها از نظر فنی هم خراب باشند یا به جایی جهت نگریستن و ثبت شدن متصل نیز نباشند باز هم کار میکنند، این ویژگی دوربین مدار بسته را از سایر دوربینها بسیار متفاوت می سازد و به آن خاصیتی استعلایی می بخشد، ویژگی که مفهوم آنرا به نگاه خیره نزدیك می سازد، بخصوص اگر این نگاه هیچ متعلق نفسانی نداشته باشد. در اینجا سوالی که شاید مهم باشد اینست که آیا ثبت شدن دوربین مدار بسته در عکس توانسته است آن را از حالت نگاه به صورت یک شی درآورد ؟…”

کتاب در قطع وزیری با جلد شمیز در 48 صفحه مصور رنگی به چاپ رسیده است.

همچنین پرتره چاپ شده از عکاس توسط محمد تاجیک عکاسی شده است.