گام های اولیه /صادق تیرافکن /1363-1369

کتاب گام های اولیه، عکسهای صادق تیرافکن در سالهای 1363 تا 1369می باشد. ابتدای کتاب متنهایی به قلم عباس عطار عکاس مگنوم، کریستیان کوژول مدیر هنری آژانس و گالریِ وو و مهران مهاجر در مورد این کتاب درج شده است.

کتاب با گفتگویی از شهروز نظری با صادق تیرافکن در توضیح آثارش شروع می شود.
بخشی از این گفتگو را با هم می خوانیم:

“این مجموعه با عنوان « گام های اولیه » شامل دوره های آغازین عکس های صادق تیرافکن است. قطعاتی که بعضا می شود رد پای گرایش های آینده هنرمند را در آنها جست وجو کرد، ولی عموما فاقد ارجاعات مستقیمی به امروزش هستند. چه اصراری در نمایش کلی این دوره ها در کنار هم وجود دارد ؟

اینها در واقع کارهای دوره دانشجویی است که نخستین مجموعه های کاری من از ۱۳۶۴ تا پروژه دانشگاهی در ۱۳۶۸ را شامل می شود، هرچند تا نمونه هایی از متأخرترین عکس های مستندم تا ۱۳۶۹ نیز ادامه پیدا می کند. در واقع ایده پروژه ، تجربه های پژوهشی بود که همان خط را هنوز هم می توانید به نوعی در کارهای فعلی من ببینید. ابتدا که عکس ها را جمع آوری می کردیم و کارها هنوز کنار هم قرار نگرفته بودند. به نظر نمی آمد بشود خط و ربطی بین آنها پیدا کرد. حالا اگر فرض کنیم ارتباطی هم بین آنها نیست ( که در تجربیات دانشجویی عادی است). به نظرم امکانی است استنادی برای شناخت شناسی مسیر سه دهه ای که تا اینجا طی کرده ام. و به معنای ساده، پس زمینه های ذهنی و عملی مرا مشخص می کند.

منظورم این بود که در این عکس ها، همان قدر که نقاط اتصالی به اکنون دیده می شود، احساس پیوستگی آن قدر هم نیست که بشود ادعا کرد اینها سیر تکاملی ذهنیتی منسجم هستند.

طبیعی است، اصلا اگر از همان موقع مسير ثابتی داشتم به نظر مشکوک می آمد. این تجربه ها، خاطراتی است که برخی شان تا امروز پیش آمده و برخی دیگر فراموش شده اند. شاید بد توضیح داده باشم. با نمایش اینها نمی خواهم صادق تیرافکن را نشان بدهم، بلکه صرفا سابقه ام را مرور می کنم. اتفاقا می خواهم بگویم کارم از دل پراکندگی می آید. ولی در عین حال رگه های کار امروزم را در این به هم ریختگی می شود شناسایی کرد. یک جور پیشنهاد غیر متعارف هم هست که اگر آدم مسیرش را جدی جلو آمده باشد. پراکندگی بعدا منجر به انسجام در دیدگاهش می شود.

قبل از اینکه به مباحث دیگر بپردازیم مروری اجمالی داشته باشیم به همین سری « گام های اولیه » .

بیشتر این عکس ها تکالیف دانشجویی و شامل مشق هایی است. از مردم و خیابان ها، پرتره ها، نماهایی از شهر و مدل های ثابتی از عکسبرداری محیطی رایج در دانشکده ها. بعدها به مرور، این عکس ها را با اسم گذاری صرفا دسته بندی کردیم. خیلی هم ماجرای عجیبی نداشت. چون اهل جنوب بودم. مجموعه ای از عکس های آن ناحیه گرد آورده بودم که بخش مهمی از نمایش حاضر است. زمانی که موشک باران شهرها شدت گرفت خانواده ام برای امنیت به شمال مهاجرت کردند و سری شمال شکل گرفت. سری ارامنه هم پایان نامه دانشگاهم بود و کارهای متفرقه که بیشتر تبلور شور و شوق های دانشجویی آن سن و سال است. در واقع، نامگذاری این دوره ها صرفا از همان منطق آکادمی پیروی می کند. حتی به لحاظ بصری خیلی پیش بینی شده نیست که به نظرم جنبه تجربي کار مرا در ان رده ی سنی نشان می دهد. …”