کتاب فانوس دریایی دربرگیرنده متن ها و قطعاتی ادبی است که به قلم شیوا مقانلو تحریر شده اند و با همراهی عکس ها، درک مفاهیم آنها، جلوه ی زیباتری یافته است. این کتاب در سال 1396 در نشر چشمه منتشر شده است.

مقانلو در ابتدای کتابش می گوید”

“می نشینیم لب دریا، رویاروی آب بی کران، و کوچکی مان را به عظمتش می دهیم تا دغدغه هایمان را بشوید .
حواس مان پرت آن عظمت، بی خیال تک قطره های خرد نادیدنی می شویم که جمع فروتن شان این رنگ آبی و آن عمق بی نهایت را شکل داده. عظمت دریا جلو دیده شدن خردی قطره هایی را می گیرد که چه بسیار موج از آنها برخواهد خاست.

حرف هایی هست، نه آشکارا شعر و داستان و پند و خاطره، که از جنس روزمرگی ها و معمولی هایی که از فرط نزدیکی شعر و داستانشان از یادمان رفته است. حرفهایی برای به یاد آوردن همان خردها و کم رنگها، بهانه هایی از جنس کلمات، تا یادمان باشد در روزها و شبهای تنهاییمان چه قدر مثل هم ایم و چه قدر قطره ی آب ایم و نقشه ی وجودمان چه تپه ماهورهای یکسانی دارد. فانوس دریایی هم همین است؛ نور کوچکی بر گستره ی دریای روزمره ها که با زورقهای فردی مان در آن شناوریم و باید از نو به یاد بیاوریم که …
فانوس را در فروردین ۱۳۹۲ روشن، و در اسفند همان سال خاموش کردم. به شکل ستونی هفتگی در روزنامهی اعتماد. اولش، مثل خیلی اولها، بیشتر حرف دلی بود در برابر همگان. به زودی اما زورقهای زیادی به مسیر فانوس پیوستند و همدلانه با نورش حرکت کردند. گاهی لابه لای این نوشته ها خودشان و نزدیکان شان را می دیدند و همدلانه خبرم می کردند نور را به کدام سو بچرخانم. گاه نامه های پرهیجانشان ایده های تازه می داد؛ گاه نظرات تندشان متهمم می کرد که از کجا ماجرای شان را می دانم ـ که نمی دانستم و گاه از اشاره کردن یا نکردنم به موردی عصبانی یا ناامید می شدند. هر چه بود، در این تکثیر نور لذت نابی را تجربه کردم ـ و کردیم ـ که در کتابهای داستانی تألیف یا ترجمه ام کمتر چشیده بودم؛ حسی از حضور مستقیم و روزانه و عینی مخاطب همراه. به قصد کتاب شدن، متن ها را ویرایش کردم. همان سبک و پیکر، کمی تراشیده تر.
فانوس دریایی خطاب و متعلق به هر « تو » یی است که خودش را در آن پیدا کند. شاید از ابتدا یک « تو » خاص و آشنا در متن هایم وارد شده باشد، شاید هم هر مخاطبی که در مسیر نور قرار گرفته همان جا به « تو » متن تبدیل شده باشد، شاید هم اصلا همه اش « من » باشد. هر کدام که باشد، خودش را میانه ی متنی پیدا می کند و از نو می شناسد. هر جا « تو » باشی، « من » هم همان جایم.”

37 قطعه ادبی در کنار 37 قطعه عکس به صورت یک به یک در کتاب به چاپ رسیده است که متعلق به عکاسانی چون: حمید جانی پور، کوروش ادیم، مریم سعیدپور، علیرضا شاه حمزه و مژگان دولت آبادی است که در انتهای کتاب بیوگرافی کوتاهی را از هر عکاس مشاهده خواهیم کرد.

کتاب در قطع خشتی با جلد شمیز و در 90 صفحه منتشر شده است.