کتاب عکس دماوند، نگاهی دارد به قله و طبیعت دماوند از زاویه دوربین نصرالله کسرائیان و در سال 1371 منتشر شده است.

کسرائیان در ابتدای کتابش پیرامون سفر به قله دماوند و تهیه عکس ها مطلبی را به رشته تحریر درآورده که خواندن آن خالی از لطف نیست. در بخشی از آن آمده  است:

“تولید هر اثر داستانی دارد که همه اش قابل بازگو کردن نیست. به همین جهت آنچه که در مقدمه ها می آید معمولا همان چیزهایی است که قابل گفتن است یعنی در واقع بخشی بسیار ناچیز و ساده شده از فرایندی بسیار پیچیده که نه آغازش چندان روشن است و نه تولید کننده اثر بر تمامی عناصر آن آگاه است.
مثلا وقتی با خود می اندیشم که چرا دماوند را به عنوان موضوع کار انتخاب کردم میبینم به اعتباری شروعش شاید به گذشته ای بسیار دورتر از مانی که کار روی آن را به طور منظم آغاز کردم بر می گردد. شاید به نخستین باری که آن را دیدم یا شاید به زمانی که عکسی راضی کننده از آن گرفتم. اما چرا از همان زمان ها این فکر را به طور جدی دنبال نکردم، نمی دانم.
چهار سال پیش هم که مراسم برف چال را در دامنه کوه عکاسی می کردم باز هم دماوند جلوی چشمم برد و نه فقط همين دفعات محدود بلکه دفعات به متعدد دیگری هم که به دلایل متفاوتی از دره هراز عبور می کردم باز آن را دیده بودم…

روزی دوست ارجمندم دکتر بهار خاطره ی نخستین صعودش را به قله ی دماوند برایم تعریف می کند: بی هیچ تجربه ای در کوهنوردی، یا یک لا پیراهن بر فراز قله، در سرمای حدود پانزده درجه زیر صفر و بازگشتن به شهر دماوند با پای پیاده به خاطر همراه نداشتن پول كافی، مدت ها به او و این خاطره می اندیشم. میخواهم بدانم چرا او این کار را کرده است، سر در نمی آورم. جواب های ساده قانعم نمی کنند اما می بینم که من هم میخواهم به قله صعود کنم.

صعود به قله را با دوستانم در میان می گذارم و چندی بعد به اتفاق آقایان کاظم کردوانی، عباس مخبر، منصور پینش، برادرم و سه نفر دیگر از جمله یک راهنما از رینه به راه می افتيم: رینه، خوابیدن در پناهگاه و همه داستان هایی که صعودکنندگان از یال جنوبی پشت سر می گذارند. می دانم که کوهنورد نیستم اما چنان مصمم هستم که هیچ تصور نمی کنم که نتوانم به قله صعود کنم. آن چنان به خود مطمئنم که حتی هنگام ترک پناهگاه سیگاری هم روشن می کنم، بی هیچ مشکلی تا ارتفاع پنج هزار متری بالا می روم، ضربان قلب تقريبا عادی، احساس خستگی نزدیک به صفر. گویی تصمیم به صعود همه چیز را زیر کنترل گرفته است . اما با این همه نمی توانم. آنچه که برایم مشکل شده حفظ تعادل است. نمی خواستم برگردم اما نباید ماجراجویی هم می کردم، زیرا چنانچه در ارتفاع بالاتر اتفاقی می افتاد قطعا برای همراهانم مشکل بیشتری ایجاد می کردم …
دوربین ها را به برادرم می دهم، کاظم و منصور نمی گذارند تنها برگردم و تا پناهگاه همراهی ام می کنند، این دو خود روز بعد قله را فتح کردند. خوشحال نیستم اما تا به پناهگاه برسیم تقریبا تصمیم خود را برای عکاسی از دماوند گرفته ام.
روز بعد حوالی ظهر برادرم به پناه گاه بر می گردد و این نخستین بار از چهار باری است که او برای عکاسی از قله صعود می کند به همین دلیل هم عکس هایی که از فراز قله و جزییات آن گرفته شده به اضافه عکس که از توچال گرفته شده متعلق به قدرت الله کسرائیان است.

یادداشت بالا را هجده سال پیش یعنی زمان نخستین نشر کتاب نوشته ام، از آنزمان تا کنون اتفاقات بسیاری افتاده است. علاوه بر دوست و استاد ارجمندم دکتر بهار، که کتاب را به ایشان اهداء کرده بودم، برادرم قدرت هم درگذشته است….
…از فرصت تجدید چاپ کتاب استفاده کردم و قطع آن را تغییر داده ام، پاریه از عکس ها را حذف کرده، به جای تعدادی، عکس دیگری گذاشته و به گمان خود آن را موجز تر و پربارتر کرده ام…”

کتاب دارای قطع رحلی با جلد سخت و کاور گلاسه می باشد.