کتاب کویرهای ایران دربرگیرنده عکس های نصرالله کسرائیان است که در سال 1394 توسط نشر ویستا به چاپ رسیده است.

کسرائیان در ابتدای این کتاب مطلبی را به رشته تحریر درآورده است که خواندن آن خالی از لطف نیست. در بخش هایی از این مطلب پیرامون کتابش آورده است:

“اولین باری که به سفری جدی برای عکاسی از کویر رفتم با برادرم قدرت بود که هنوز جوانمرگ نشده بود و دوستی به نام منوچهر. قدرت بسیار جوان بود ، از آن هایی که عشق قطب نما و نقشه و رانندگی و دوربین چشمی و این جور چیزها را دارند. آن روزها هنوز توی کویر این قدر جاده ساخته نشده بود. اغلب ردهایی را می گرفتیم و دنبال می کردیم، دب اکبر و دب اصغر و ستاره شمال آن موقع ها هم بود. من هم خیلی کمتر از حالا از مور و ملخ و قاچاقچی می ترسیدم، بنابراین شب را هم می توانستم روی زمین دراز بکشم و فارغ از غم و غصه دنیا و تنش های زندگی شهری از دیدن آسمان شب کویر لذت ببرم.
سی سال پیش بود، درست سی سال پیش و دلیل به یاد ماندن این تاریخ هم اتفاقی است که برایمان افتاد. آخرهای همان سفر یکهو وسط کویر از روی باند آسفالته عریضی سر در آوردیم که در کنارش به فاصله تقریبا هر یک کیلومتر استوانه ای کمابیش عظیم کاشته بودند. ترس برمان داشته بود، فضا خیلی شبیه همان تضاهایی بود که گاه توی فیلم های جیمز باند دیده بودیم. می دانستم ایران عضو سنتو است، اما نمی دانستیم چه کار کنیم. بعد از گذشتن از آن همه چاله چوله، کوره راه ، مسیل های سنگلاخ، فرورفتن ها، گیرکردن ها و جاده سازی در مقیاس گل بازی کودکان رسیده بودیم به جاده ای اسقالته و عریض با سطحی به صافی شیشه. هیچ تابلو یا نشانه ای هم به علامت هشدار در کار نبود. قدرت هم می گفت این طور که قطب نما می گوید اگر همین راه را ادامه بدهيم بالأخره از سمنان سر در می آوریم. چند ده کیلومتری را که از روی باند رفتيم به ساختمان عظیم چند طبقه ای رسیدیم و راه بندی و چند نفر نظامی متعجب و به دنبالش این که از کجا می آییم، اینجا چه کار می کنیم، به کجا می رویم و این جور حرف ها. و گرچه فکر میکنم یکی از دلایلی که ما را بازداشت نکردند این بود که فهمیدند ما هم به اندازه خود آنها متعجب هستیم که از چنین جایی سر در آورده ایم، اما به نظرم اصل اش این بود که درست بحبوحه انقلاب بود و هر چند شاه رفته بود اما هنوز معلوم نشده بود که صاحبان جدید مملکت چه کسانی هستند. به خیر گذشت وگرنه شاید در حال حاضر این کتاب پیش روی شما نبود – جاسوسی جرم بسیار سنگینی است. به هر حال کار این طوری شروع شد، فقط به خودم گفتم از این به بعد یادت باشد که از دیدن جاده های عریض، آسفالته و بی دست انداز‎ بیخودی مشعوف نشوی و به کوره راهها قناعت کنی، یک بار جستی ملخک! نتیجه گوش دادن به نصیحت خودم و بارها سفر کردن به کویر، شده است همین کتاب کم شکوه _ چرا بهتر از این نشده است، همه دلایل اش را نمی دانم اما چند تایش – به جز استعداد و توانایی ام که آن را عاملی ثابت به حساب می آورم به گمانم این ها باشد اول آنکه کویر به سادگی تن به عکاسی نمی دهد…
دوم آنکه عکاسی از برخی چیزهایی که در کویر دیده می شود یا از وجودش خبرداری جز از دید بالا امکان پذیر نیست و این یعنی ضرورت در اختیار داشتن وسیله ای پرنده آن هم به صورتی که هر وقت دلت خواست بتوانی در نور مناسب از آن استاده کنی…
سوم آنکه متاسفانه کاسی در بخش قابل توجهی از مناطق کویری در شرق و جنوب کشور به خاطر تردد کاروان های قاچاق اگر ناممکن نباشد دست کم بسیار خطرناک است…

…حالا که فکر میکنم می بینم شاید به خاطر همین دشواری ها بوده که ده سال پیش در حالتی از نومیدی به آنچه که از کویر داشته ام قناعت کرده ام و کتابی کوچک را با نام کویر در مجموعه سه جلدی یادداشت ها: کشتی، در و پنجره، کویر ، منتشر کرده ام.
از عکس های آن کتاب حدود سی تا را نگه داشته ام و به این تعداد بیش از چهار برابر آن را اضافه کرده در قطع کنونی منتشر کرده ام . یادداشت کوتاهی را هم که برای آن کتاب نوشته بودم در کتاب حاضر گنجانده ام . مساحت کویرهای ایران از چند صد هزار کیلومتر تجاوز می کند. تنها برای کویر مرکزی مساحتی حدود دویست و شصت هزار و برای کویر لوت هشتاد هزار کیلومتر مربع را برآورد کرده اند .
تقریبا می توانم ادعا کنم همه کویرها را دیده ام و اگر تصویری از همه آنها در کتاب نباشد دست کم نمونه بیشتر آنها هست. کویر را هم به معنای عام کلمه یعنی اعم از بیابان و نمکزار و صحرا و کویر به معنای خاص کلمہ گرفته ام…”

کتاب دارای جلد سخت و کاغذهای گلاسه است.