در جست و جوی میس /ریکاردو دازا /ترجمه علیرضا شلویری /1398

کتاب درجستجوی میس نوشته ریکاردو دازا است که علیرضا شلویری آن را ترجمه نموده و نشر مشکی در سال 1398 آن را به بازار چاپ و نشر ارایه نمود.
در این کتاب سعی بر شناخت شخصیت و آثار میس فن است.

ریکاردو دارا در این کتاب، با کندوکاو در جزئیات عکس معروفی که بیل انگدال در سال ۱۹۵۶ از میس فن در روهه گرفته است، مدام پرسشهای تازه ای طرح میکند و با جست وجو در اسناد، منابع تصویری و زندگی نامه معمار پاسخهای روشنگر و دقیقی به این پرسش ها می دهد؛ جست وجویی موشکافانه، با روایتی جذاب، که راه را برای کشف لایه های پنهان شخصیت و آثار میس فن در روهه باز میکند.

در این کتاب از لودویگ میس ون در روهه، در کنار والتر گروپیوس و لو کوربوزیه به عنوان یکی از استادان پیشرو معماری مدرن یاد می‌شود. میس مانند بسیاری از معاصران خود به دنبال بنا نهادن یک سبک معماری بود که نمایانگر عصری جدید باشد درست مانند کاری که سبک‌های معماری کلاسیک و معماری گوتیک برای زمان خود انجام دادند. او یک سبک معماری قرن بیستمی تأثیرگذار را خلق کرد که دارای صراحت فراوان و سادگی بود. در ساختمان‌های کامل ساخته شده، او از مصالح جدیدی مانند فولاد صنعتی و صفحات شیشه‌ای برای تعریف فضاهای داخلی استفاده کرده‌است. او تلاش کرد که به سمت نوعی از معماری برود که دارای حداقل چارچوب ساختمانی باشد و دارای یک تعادل در مقابل آزادی ضمنی جریان آزاد فضاهای باز باشد.

او ساختمان‌های خود را معماری «پوست و استخوان‌ها» می‌نامید. او در جستجوی یک روش منطقی بود که باعث هدایت فرایند خلاق طراحی معماری شود. او بخاطر استفاده از کلمات کوتاه «کمتر بیشتر است و «خداوند در جزییات است شهرت دارد.

کتاب اینگونه آغاز می شود:

“به‌احتمال زیاد این عکس یا عکسی شبیه به این را قبلاً هم دیده‌اید. میس فن در روهه روی کف‌پوش سنگی یکی از ساختمان‌های آمریکایی‌اش ایستاده، به سیگار برگ پک می‌زند، دستش توی جیب شلوارش است و به نقطه‌ای در دوردست خیره شده. پشت سرش دیواری شیشه‌ای قرار دارد. دیوار را کافی فلزی که صفحات شیشه‌ای مات را نگه‌داشته، و وادارهای کرکره به چند بخش تقسیم کرده‌اند. ترکیب عکس با نواری از سقف در بالا و شاخه‌های محو یک درخت در سمت چپ کامل می‌شود. من این عکس را در مجله آرکیتکچرال فوروم (شماره ۸، ۱۹۵۶) پیدا کردم. صحنه بدون حضور میس چندان قابل‌توجه نبود. اما حضور استاد ترکیب عکس را برهم می‌زند و باعث می‌شود آدم بی‌اختیار از خودش بپرسد که میس، آن روزی که بیل انگدال، یکی از عکاسان شرکت هدریچ – بلسینگ، عکسش را می‌گرفت، دقیقاً کجا را برای ایستادن انتخاب کرده بود؟

به بی شک او توی یکی از ساختمان‌های خودش ایستاده است. هم حضورش این ادعا را تأیید می‌کند، هم ترکیب‌بندی فلز و شیشه مات دیوار غشای پشت سرش. با این که عکس فقط داخل ساختمان را نشان می‌دهد، به‌خاطر شیشه‌ای بودن دیوار می‌شود فرض کرد که بیرونی ساختمان هم همین‌طور است. اگر یک‌لحظه در ذهنمان مرور کنیم که میس کدام یک از ساختمان‌هایش را با این نوع اسکلت فلزی ساخته، فوری به این نتیجه می‌رسیم که: ساختمان موردنظر بی‌شک کرون هال است…”

ریکاردو دازا متولد ۲۶ آگوست ۱۹۶۵ ، نویسنده اهل کلمبیا می‌باشد.

این کتاب در قطع خشتی با جلد شمیز و در 192 صفحه مصور سیاه و سفید به چاپ رسیده است.