گوشه ای از مستندنگاری 1357 - 1392

ویژه نامه “گوشه ای از مستندنگاری 1357 – 1392 ” عکس های نمایشگاهی با همین عنوان است که در آبان 1392 برگزار شد.
عکس های این مجموعه به همت 13 عکاس و توسط تهمینه منزوی گردآوری شده است.

عکاسان این مجموعه عبارتند از : بهمن جلالی، کاوه گلستان، رعنا جوادی، هنگامه گلستان، مهشید نوشیروانی، پیمان هوشمند زاده، بهروز مهری، مزدک عیاری، علی رنجبران، محمدرضا سلطانی، تهمینه منزوی، البرز کاظمی، هاشم شاکری

تهمینه منزوی در ابتدای این ویژه نامه پیرامون آثار این نمایشگاه چنین نوشته است:

” این مجموعه با همت همین ۱۳ نفر شکل گرفت ، هر کدام با عکسهایشان ، ما را به یکی از روزهایی که بودیم و نبودیم می برند . از ماه های قبل از انقلاب تا همین چند روز پیش . مجموعه ی این عکسها بر روی محور مستندنگاری شکل گرفت و هدفی برای نقب زدن به گذشته ی این شاخه از عکاسی در ایران و یا تجزیه و تحلیل شرایط حاضر آن در کار نبوده است . امکانی بود برای جمع شدن تعداد اندکی از عکاسان این سالها در کنار عکاسان آن سالها ؛ خیلی از عکاسان مان شناخته شده و چه ناشناس در این مجموعه حضور ندارند . آگاهی از این موضوع که برای هرکدام از ما داشتن مخاطب مهم است ، انگیزه ای برای گردآوری این آثار میباشد ؛ این که ما همیشه درگیر محدودیت هایی برای کار کردن در این حوزه و ارائه ی آثارمان هستیم و فضا برای نمایش عکس مستند زیاد نیست ، محرکی بود برای بردن عکس مستند بر روی دیوار گالری . انگیزه هایی که در واقع از سالهای دور تا به حال به شکل دغدغه در بین عکاسان مستند وجود داشته ، اما بسیاری از مستندنگاران عکسهایشان را در گنجهها پنهان کرده ، دور ریخته یا از یاد برده اند . در آخر امیدواریم این مجموعه قدمی در راه باز شدن فضای نمایشگاهی و موزه ها بر روی عکاسی مستند و شریانی برای پرداختن بیشتر به این شاخه از عکاسی در ایران و نمایش عمومی آن باشد که این تلاشی است در راستای دیدن عکس مستند .”

مهران مهاجر هم پیرامون عکس های این مجموعه آورده است:

” می گویند عکاسی مستند آینه ی موضوعات ، معضل ها و رخدادهای اجتماعی است . و ایران این سه دهه مكان این رخدادها و معضل ها بوده است . پس غریب نیست اگر در تاریخ این سه دهه مان پی عکس هایی بگردیم که این خاصیت آینه گی را دارند . این مجموعه ، جستنی است از این دست . اما این آینه یکپارچه نیست . هر چند که آینه ی عکاسی هیچ گاه یک پارچه نیست . به این تکه ها که نگاه کنم بخشهایی از تاریخ نزدیک مان را می بینم . عکس های رعنا جوادی و هنگامه گلستان خرده روایت هایی پسینی از انقلاب را باز می گویند و با این خرده ها لبی انقلاب را می گیرند و اندکی آن را روان می کنند . باقی عکس ها عمدتا در قالب ابر روایت عکاسی مستند می گنجند : « نیمه ی دیگر چگونه می زیند » . کاوه گلستان ، بهروز مهری ، پیمان هوشمندزاده و مهشید نوشیروانی آن نیمهی محروم اجتماعی را دیده اند . نیمه ی بهمن جلالی ، علی رنجبران و محمدرضا سلطانی نیمه ای است جغرافیایی یا قومی . تهمینه منزوی و هاشم شاکری و البرز کاظمی نیمه ی خرده فرهنگ های امروزی را دیده اند . اما عکسهای مزدک عیاری جور دیگری است . حالی دیگر دارد . خلاف باقی ، این عکسها رنگی است . عکسها ، ما و دیگری را دو نیمه نمی کند . عکاس و آدمهای عکس و من بیننده با هم در سبزی می پلکیم . منطق هم نشینی این سیزده مجموعه چندان برای من روشن نیست . تنها برچسب « مستند » این همنشینی را توجیه نمی کند . باید این تکه ها را با تأمل بیشتری نگاه کنیم و با تأنی بیشتری کنار هم و کنار دیگر تکه های نادیده بگذاریم ، تا بخشی از تاریخ عکاسی مستند ایران را بسازیم . “‎

‎کتاب دارای ابعاد 15 در 21 سانتی متر است که با جلد شمیز منتشر شده است.