عکس های عزیز ساعتی از مجموعه با حاتمی در طهران

ویژه نامه عکس های عزیز ساعتی از مجموعه با حاتمی در طهران دربرگیرنده عکس های این عکاس سینما است که تصاویر صحنه هایی از فیلم های علی حاتمی در طهران قدیم را به نمایش می گذارد و توسط نشر نظر به چاپ 

آثار ثبت شده در این ویژه نامه در نگارخانه شماره 6 به نمایش درآمده است و هوشنگ گلمکانی مطلبی را با عنوان «لبخند محو و موقر» بر عکس های این مجموعه به رشته تحریر درآورده است.

در بخش هایی از این مطلب آمده است:

” بارزترین جلوه کار عزیز ساعتی عکاس این است که سعی می کند هیچ جنبه ای از کارهایش جلوه بارزی نداشته باشد! شاید هم سعی نمی کند و این خصلت درونی او ناخودآگاه به این شکل ظاهر می شود. این توصیف از کار یک عکاس، یعنی چه ؟ یعنی این که عکس های او تمامیتی را بازتاب می دهند که در آن هیچ بخش و عنصری سوژه اصلی نیست و بر هیچ چیز تأكيد خاصی نمی شود. ممکن است چیزی یا شخصی درون قاب اهمیت بیشتری داشته باشد اما این اهمیت، جزو ذات سوژه است و ساعتی معمولاً چیزی را درون قاب نمی چیند و دست کاری نمی کند و بر نگاه بیننده تحمیل نمی کند؛ یا دست کم این طور به نظر می رسد….

… عکس های عزیز ساعتی از « گذشته »، بی چون و چرا و به طرز مقاومت ناپذیری زنده یاد علی حاتمی را به یادمان می آورد و اصلا بسیاری از این دسته عکس های ساعتی، حاصل مواد و مصالحی هستند که حاتمی چیده و ساخته است. چه عکس هایی که ساعتی از فیلم ها و سریالهای حاتمی گرفته و چه آنهایی که صحنه فیلم و سریالی نیستند و از لوکیشن های حاتمی گرفته شده اند. البته عکس های ساعتی از « گذشته »، محدود به آثار حاتمی نیستند. او یک گذشته باز اصیل است؛ هرچند که در این زمینه هم افراطی نیست. مجموعه عکس های ساعتی از درها، پنجره ها، طاقها، درگاه ها، دیوارها و سردرهای قدیمی تهران، گنجینه ای دیدنی ست که چند سال پیش در یک نمایشگاه عرضه شد و تعدادی از آنها هم چه در قالب یک تقویم ( با جمله های کوتاهی از پرویز دوایی – چه ترکیب مناسبی ! ) که انتشارات روزنه کار منتشر کرد و چه به مناسبت های دیگر چاپ شده است. گذشته بازی غیرافراطی و ملایم عزیز ساعتی، مثل سایر خصوصیت های اوست که با گل درشت بودن بیگانه است. مثل طنز ظریف او که ممکن است در وهله اول درک نشود و قهقهه برنینگیزد اما چند ثانیه که به آن فکر می کنی ، عمق و ظرافتش را در می یابی…”

این مجلد در قطع خشتی کوچک با جلد شمیز و در 48 صفحه به چاپ رسیده است.