کتاب مجموعه عکس ماسوله 67 دربرگیرنده عکس های حمید جبلی است که نشر چشمه در سال 1397 آن را راهی بازار چاپ و نشر نمود.

حمید جبلی در ابتدای کتاب مطلبی را به رشته تحریر درآورده که خواندن ان خالی از لطف نیست:

“قبل از دبستان من خیلی خوش تیپ بودم. کراوات کشی می زدم و همیشه موهایم را آب و شانه می کردم و کت شلوار سورمه ای می پوشیدم، گرچه لباس بچه های آن موقع همیشه بزرگ تر از خودشان بود که سال ها بتوانند بپوشند.
روز اول مهر ادوکلن هم زدم و به لطف خواهر بزرگترم خیلی از حروف را هم بلد بودم. ناظم مدرسه گفت فردا با پدرت بیا. میدانستم همان روز اول باید به من جایزه بدهند. پدرم به دفتر رفت و من پشت در ماندم. پس فردا به جای مدرسه، پدرم مرا به سلمانی علی رشتی برد. او برای بچه ها تخته ای روی دسته ی صندلی می گذاشت و روزنامه ای زیر پای شان می انداخت که کفش بچه ها صندلی را خاکی نکند. برای اولین بار مرا پشت به آینه چرخاند و به من آدامس داد تا سرگرم شوم. وقتی مرا به طرف آینه برگرداند، پسربچه کچلی را دیدم که باورم نمیشد خودم باشم. گریه کنان به خانه رفتم. مادر روی یقه ی کتم یک یقه ی سفید دوخته بود که دیگر نمی شد در مهمانی پوشید.
چرا برای درس خواندن آن قدر باید زشت شد؟ با غصه درس می خواندم.
تا یک روز دوست پدرم گفت میدانی جایی درست شده به نام کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان؟ حمید کوچولو هم می تواند بیاید، کتاب بخواند و کلاس هایی که دوست دارد برود.
کتاب آفتاب در سیمها، مهمان ناخوانده، توکای در قفس و .. وقتی فهمیدم خیلی از کتاب ها را نمی توانم بخوانم، تصمیم گرفتم به آن درس خواندن مزخرف ادامه بدهم.
چند وقت بعد وقتی رفتم کتابی را به کتابخانه پس بدهم و کتاب دیگری بگیرم، گفتند کلاس تئاتر می خواهد شروع شود . من هم عضو شدم، چند ماه بعد کلاس فیلم سازی و بعد کلاس نقاشی و بالاخره کلاس عکاسی. هیچ کدام را از دست نمی دادم.
لوازم نقاشی، دوربین فیلم برداری میلی متری، داروهای عکاسی ، تاریکخانه، آگراندیسمان؛ خیلی برای من عجیب بود و قبل از چاپ نگاتیو، بال مگس و چیزهای دیگر را زیر آگراندیسمان می گذاشتم و خیلی شگفت انگیز بود.
من و خسرو پیغامی دوستان نزدیک بودیم و چند ماه پولهای توجیبی مان را جمع کردیم و یک دوربین لوبیتل ۲ خریدیم ۹۴ تومان . خیلی زیاد بود؛ نزدیک ۱۰۰ تومان. یک هفته دست او بود و هفته ی دیگر دست من. در حمام کوچکی با یک آگراندیسمان روسی و چند تشت، تاریکخانه درست کردیم و سالهای سال این چایخانه برقرار بود. زمان گذشت، خسرو به فرانسه رفت و با اسم پیرام چایچی بزرگی شد که هنوز هم ژوزف کودلکا اگر در آمریکا هم عکس می گیرد، پیش او می آید و بزرگان عکاسی دنیا او را قبول دارند.
من هم ادامه دادم. دوره ای که قرار شد اسم و تصویرم جایی نباشد چاپگر عکس شدم. از سال ۶۳ عکاسی تئاتر را شروع کردم و تقریبا بیشتر کارهای آتیلا را عکس گرفتم و کارهای خیلی از دوستان دیگر را، از جمله نمایش درس داریوش مهرجویی و … آخرینش ۲۰۱۵ در شهر تورنتو .
داور چندین نمایشگاه عکس بودم و برگزارکننده ی چند نمایشگاه. این کتاب به همت پیمان هوشمندزاده به چاپ رسید که اگر ایشان نبود هیچ وقت به فکر چاپ کتاب نمی افتادم. باید تشکر کنم از محمود کلاری عزیز و عزیز ساعق مهربان که طی چند دهه مرا یاری کردند و سيف الله صمدیان که تا همین امروز هم دوست ، معلم و همراه من است .‎”

در ابتدای کتاب سیف الله صمدیان نیز مطلبی را تحت عنوان «اتاق مشترک» نگاشته است و پس از آن به نمایش عکس ها می نشینیم.

“..و از همین چشمه ی خلاق هنری است که با نگاه به عکس های کتاب ماسوله ۶۷ به راحتی می توان به ظرافت ، دقت و حساسیت نگاه او به انسان و طبیعت و هر آن چه در اوست پی برد، نگاه خاصی که از مسیر هنرمندانه ای از جامعه شناسی، مردم نگاری، فرم گرافیکی و محتوای انسانی، عبور کرده است .
عکس های این مجموعه، علاوه بر ویژگی های انکارناپذیر تصویری و حساسیت های عکاسانه ی جبلی، مجموعه ی ماندگار مستندی است از روستایی که امروز به جز ساختار معماری خاصش که حیاط هر کسی پشت بام دیگری است، هیچ شباهتی به آن روستا، آن روزها و آن آدم ها ندارد. در تمامی عکس های جبلی نسل هایی از ماسوله نشینان را می بینیم که گویی فارغ از بایدها و نبایدها و داشتنهاونداشتن ها، در آرامشی رؤیایی زندگی می کردند.
… و من امروز، پس از گذشت سه دهه که اکثر آن آدم ها و آن آرامش جادویی شان جای خود را به آدم هایی دیگر با طبیعت های انسانی دیگرگونه داده اند، ولی هنوز در تک تک عکس های این مجموعه به حیات خود ادامه می دهند، از سر مهر و سپاس، بر چشم و لنز حمید جبلی بوسه می زنم…”

کتاب دارای 45 قطعه عکس سیاه و سفید از ماسوله است و در 100 صفحه با جلد سخت و کاغذ گلاسه به چاپ رسیده است.