شعارها و دیوار نوشته های انقلاب/ اکبر ناظمی/ 1390

کتاب عکس “شعارها و دیوار نوشته های انقلاب” عکس های منتشر نشده از شعارها و دیوار نوشته های انقلاب 1357 به روایت اکبر ناظمی است.

این کتاب چهارمین جلد از مجموعه ی چهار جلدی  مجموعه عکس های انقلاب به روایت اکبر ناظمی است. سه کتاب دیگر از عکس‌های اکبر ناظمی “زنان در انقلاب”،” انقلاب” و “کودکان و نوجوانان در انقلاب” می باشد.

در بخشی از مقدمه کتاب اکبر ناظمی عکاس این مجموعه نوشته است:

تیغ موکت بری، فیلم رادیولوژی، یک تکه فیبر، رنگ اسپری سیاه، یک خوشنویس، یک نقاش دست به قلم، حمایت تظاهرکننده، دل شجاع و دیواری سفید. مجموع اینها می شد اینترنت زمان انقلاب.
فیلم رادیولوژی در هر خانه ای پیدا می شد. عکسی از دست شکسته و یا غوزکی در رفته. مهم نبود چه عکسی، اما اندازه ی فیلم ها مهم بود. فیلم رادیولوژی را روی فیبر می‌گذاشتند تا میز خطر نیفتد. شمشیر ذوالفقار را روی آن نقش می‌زدند. و حالا تیغ موکت بری می بایست با سختی لبه‌های تیز ذوالفقار را روی آن حک کند؛ و اگر دست قوی بود و شانس همراه، هر دو لبه به  یک اندازه بریده می‌شد.

و حالا نوبت خطاط بود. روی آن با ماژیک می‌نوشت: “برقرار باد حکومت علی”.
این سخت‌ترین قسمت کار بود که کمتر کسی از عهده اش بر می‌آمد. حالا باید دور خط نوشته با تیغ بریده می‌شد. اگر شانسی یاری می‌کرد شابلونی تمیز، به اندازه و خوش خط حاضر می‌شد.
فیلم رادیولوژی، شمشیر ذوالفقار، حکومت عدل علی و اسپری سیاه رنگ در کوله‌پشتی جا می‌گرفت. همراه جماعت تظاهرکننده قدم به خیابان می گذاشتی.

سربازها با تفنگ حاضر، با ماسک های رعب انگیز، نظاره‌گر، و حالا دل شجاع به کار می افتاد. شابلون روی دیوار می رفت.
اسپری سیاه رنگ بر روی آن پاشیده می شد، فقط چند ثانیه. جمعیت تظاهرکننده به محض دیدن این صحنه قدم‌ها را سست می کردند؛ به هم نزدیک تر می‌شدند تا دیواری بسازند که جلوی دید سربازها را بگیرد. شعارها را انقلابیون بر دیوارها می نوشتند و ماموران آن را با رنگ می پوشاندند و مردم دوباره روی آن می نوشتند. “ننگ با رنگ پاک نمی شود.”

قدم به قدم هر دیوار پیامی داشت. گاهی دلبستگی گروهی بود و شیفتگی سازمانی؛ و گاه عقده های جمع شده  در قالب فحش. و از همان روز شعارها شکاف برمی‌داشت. ابرویی میان نوشته ها باز و جمله‌ای به آن اضافه می‌شد، چون به ذائقه مردم دیگر خوش نمی‌آمد. تفرقه در عین تجمع.
هیچ جا و هیچ چیز از گزند نوشتن در امان نبود، اتوبوس، باجه های تلفن، تیرهای سیمانی، دیوارهای گچی.
روزها، همگام با تظاهرکنندگان، دیوارها نوشته می‌شد و خیال خوش حکومت علی قوت قدم هاشان بود. عصر که می‌شد تظاهرکننده ها به خانه برمی گشتند حکومت نظامی خیابان‌ها را غمگین تر می کرد.  هنگام غروب نقش ذوالفقار مثل صاحبش با شکافی بر سر، روی دیوارها تنها می ماند.‎