کتاب دوزخ، مجموعه عکس های جیمز نچوی به اهتمام علیرضا پروین می باشد که توسط  صدیقه قویدل ترجمه و در سال 1390 نشر پرگار آن را منتشر نموده است.

در بیشتر عکس هایش آشکارا مشابهت هایی با عکس های راجر فنتون، الکساندر گاردنر و تیموتی سالیوان دیده می‌شود آنها اولین نسل از عکاسانی بودند که از صحنه های دلخراش اجساد در میان در میدان‌های جنگ، عکس گرفتند و این تصاویر را در معرض دید مردم دنیا قرار دادند.

به جز تعداد اندکی از عکسهای اینکه که برای گزارش های جنگی گرفته شده، هیچ کدام از عکس هایش درباره واژه های پیروزی یا بناهای یادبود نیست. تمام عکس هایش نشان دهنده قدرت انسان و فجایع ایجاد شده به دست نوع بشر است و همیشه نوعی نکوهش در آنها دیده می شود. مشاهده تصاویری از وقایع جنگ و کسانی که به دلیل عوارض ایجاد شده به وسیله پدیده های طبیعی روی آرامش را نمی بینند، مسئولیت ویژه‌ای بر گردن شاهدانه این وقایع تحمیل می کند. قحطی، خشکسالی و طاعون گاهی در زمره حوادث کاملاً ناگهانی و طبیعی محسوب می شوند، اما بیشتر اوقات این حوادث نتیجه مستقیم اقدامات انسان ها و پیامد سیاست های اقتصادی اشتباه آنها هستند به همین دلیل می توان این حوادث به ظاهر طبیعی را هم به نوعی شرایط جنگی در نظر گرفت.

یک عکاس جنگ می تواند با یکی از این دو روش عکاسی کند؛ مانند چشمه یک ثبت کننده، خنثی و بی طرف باشد یا به عنوان یک وقایع نگار متعصب به رویدادهای جنگ نگاه کند. اما یک عکاس ضد جنگ بیش از هر چیز یک شاهد است. بی طرفی و جانبداری هر دو در یک راستا هستند و فرقی بین آنها وجود ندارد حتی اگر فرض کنیم جنگی وجود داشته باشد که در آن دو طرف تمام اصول انسانی و اخلاقی را رعایت کنند در این شرایط باز هم مرگ و رنج برای انسانهای درگیر وجود دارد…”