این ما هستیم، نه آن ها /1396

کتاب نمایشگاه «این ما هستیم، نه آن ها» شامل عکس ها و آثار تعدادی از عکاسان به دبیری /کیوریتوری بهنام صدیقی است که در سال 1396 در حاشیه نمایشگاهی با این عنوان در گالری آریانا عرضه شد.

عکاسان این مجموعه عبارتند از: نیوشا توکلیان، محسن راستانی، حامد سوداچی، محسن شاهمردی، بهرام شعبانی، نجف شکری قبادی، امید صالحی، مزدک عیاری، جاسم غضبانپور، حسن غفاری، علیرضا فانی، فرزانه قدیانلو، میثم محفوظ، عباس مرادی، تهمینه منزوی، مهدی منعم، ابراهیم نوروزی، مهدی وثوق نیا، محسن یزدی پور و حامد يغمائیان.

بهنام صدیقی در مطلبی که برای نمایشگاه این ما هستیم، نه آن ها، که دورنمایی از گسست ها و پیوندها در عکاسی مستند ایران است آورده:

“… نمایشگاه پیش رو در آمد و رفت میان دو گونه ی منظره نگاری و پرتره نگاری، مجموعه عکس هایی را بر روی دیوار آورده است که استنادی – انتقادی و در توان خود به جست جوی درکی تاریخ بنیان از دوران مان متمایل اند.
در عکس های مستند با رویکرد منظره نگارانه، عکاس هر چند برای ساختن چشم اندازی از آنچه که در بطن زمان برما گذشته است، اما از سویی دیگر در پی کاستی اعتماد برای مواجهه با افراد جامعه ی ایرانی، انگار به کناره های تجریدی تنهایی اش گریخته است و در عکس های مستند با راه و روش پرتره نگارانه، عکاس در رویارویی با ابهام و آشکارگی چهره ها، رگه هایی از فردیت های سترده در استمرار زمان را گاهی از نزدیک و بیشتر از دور فراخوانده و برجسته ساخته است. در هر دو گونه، بیانی از بازنمایی جریان دارد که با مسائل اجتماعی- فرهنگی به نیت شناخت و آگاهی روبه رو می شود و نه با حس دلسوزی و میل اصلاحگری. بر چنین زمینه ای است که انتشار عکس های مستندی که تا پیش از این با نگاه عینی نگر و گزارش گر ثبت شده بودند در این جا و در یک چرخش سیاسی به بیان « این ما هستیم ، نه آن ها » * گرایش دارد. هر چند این گزاره ی اخیر به سبب فاصله های بعید نهادینه شده میان من ( ما ) و دیگری ( آنها )، داعیه ای دور از دسترس به نظر می رسد، اما با اهمیت دادن به شیوه ی ثبت و دیده شدن عکس ها – بر پایه ی نیت عکاس- به سوی آگاهی و درک ریشه های ناپیدای واقعیت متمایل است. چرا که عکاس و – با یک نگاه خوش بینانه – بیننده به طور هم زمان، زمینه های دیدن را در خارج از قاب یا همان «ما» جست وجو کرده و مورد ارجاع و پرسش قرار می دهند. به یقین در بستر این کندوکاو ، موقعیت تاریخی عکاس و جامعه اش نیز به عنوان زمینه ای از فرآیند دعوت از آنها برای حضور در نمایشگاه موثر بوده و در برابر پرسش و گفت وگو قرار خواهد گرفت.
به عبارتی دیگر در این نمایشگاه به عکاسی مستند ایران به سان پیامد امور درونی و بیرونی نگاه می شود تا با تاکید بر بازه ی زمانی پس از جنگ تا کنون، چشم اندازی بیانگر از فضا – زمانی که عکاسی مستند در آن جای گرفته است فراهم کنیم…”

پس از بهنام صدیقی، فرشید رحیمی در مقاله ای با عنوان «عکاسی مستند به مثابه نقد ایدئولوژی» و زانیار بلوری با مقاله ای تحت عنوان « عکاسی مستند ایران در افق پیش رو» دیدگاه خود را پیرامون عکاسی مستند بیان نموده اند.
تمامی این متون به زبان انگلیسی نیز ترجمه شده و در اختیار مخاطب قرار گرفته است و سپس به نمایش عکس ها خواهیم نشست.

این کتاب در قطع خشتی با جلد شمیز و در 106 صفحه مصور به چاپ رسیده است.