مراغه باغ شهر ایران /داود وکیل زاده /1390

کتاب نفیس مراغه باغ شهر ایران دربرگیرنده عکسهای داود وکیل زاده از شهر مراغه می باشد که در سال 1390 به چاپ رسید.

در بخشی از مقدمه کتاب به قلم مسعود غلامیه چنین آمده است:

“بررسی و واکاوی تاریخی محلی و جغرافیای تاریخی یک سرزمین تاثیر زیادی در شهر و تعالی انسان و جامعه ای که در آن زندگی می کند، دارد . چراکه از دل تاریخ محلی و شفاهی، تاریخ یک سرزمین هویدا و مجهولات و تاریکی های تاریخی یک تمدن کشف میشود و مردمان آن سرزمین به خود آمده و خویشتن خویش و گذشته ی خود را بیشتر و بهتر شناخته و باور خواهند کرد.
باغ شهر فرهنگی و تاریخی مراغه در شمال غربی کشور پهناور و زیبای ایران و در دامنه ی جنوب و جنوب غربی کوه سرفراز سهند به ارتفاع ۳۷5۰ متر واقع شده و به شهرستانهای هشترود، ملكان و بناب و دریاچه ارومیه محدود است. مراغه با مساحتی بیش از 25 کیلومتر مربع بزرگترین شهر استان آذربایجان شرقی بعد از تبریز می باشد. این شهرستان در فاصله 45 درجه و ۳۰ دقیقه تا 46 درجه و ۳۷ دقیقه طول جغرافیایی و ۵۲ دقیقه تا ۳۷ درجه و ۳۸ دقیقه عرض جغرافیایی واقع شده است.
مراغه دارای آب و هوای معتدل و مرطوب در بخش کوهپایه ای و سرد و خشک در مناطق کوهستانی است. میزان متوسط بارندگی در آن ۳۰۰ میلی متر در سال می باشد. مردم مراغه اکثرا سفید پوست و گندمگون بوده و نژاد آریایی دارند. زبان مادری مردم ترکی و پس از گرایش و پذیرفتن دین اسلام، از دورهی صفوی به بعد در مذهب شیعه دوازده امامی می باشند. مراغه میلیون ها سال قبل در دوره ی دوم و سوم زمین شناسی، قبل از آنکه آتشفشان سهند فوران کند محل استقرار حيوانات عظیم الجثه ای از گونه های متعدد پستاندار و پرندگان بوده است ، از این روی منطقه فسیلی مراغه به بهشت فسیلی جهان معروف است. آنچه از اسناد تاریخی برمی آید به نظر می رسد که قدیمی ترین نامی که این سرزمین به خود داشته است، اوئیش دیش بوده است. چراکه دیاکونف، ناحيه کنونی مراغه را در سال ۷۱۰ ق.م ( حدود ۲۸۰۰ سال قبل ) جزء سرزمین ماناها و مرکز ایالت اوئیش دیش نام برده است . پروفسور بارتولد مراغه را در دوره ی ساسانیان افرازه رود ، افرازه روح و امداده هارودخوانده و آن را مولد و منشا آیین زردشتی دانسته است . در لابلای متون تاریخی از مراغه با نام هایی چون مار آوا ، ماد آوا ، فراغنه ، فراسیا و … یاد شده است . از دوره قبل از اسلام ، تقریبا چیزی برجای نمانده است ، اما از دوره های پس از اسلام و بخصوص در عصر باشکوه سلجوقی و ایلخانی آثار نفیسی به یادگار مانده است…”

این کتاب نفیس در قطع وزیری دارای جلد سخت و قاب و به سفارش شهرداری مراغه می باشد که عکسهای آن در 7 بخش: آثار باستانی و تاریخی، نمادهای شهری، مناطق روستایی، محرم در مراغه، محصولات و تولیدات، طبیعت و مشاهیر به دو زبان فارسی و انگلیسی ارائه شده اند.