انا مدینه العلم و علی بابها /محمد خوشرو /1394

ویژه نامه انا مدینه العلم و علی بابها در برگیرنده عکس های محمد خوشرو از بارگاه امام علی علیه السلام است که در حاشیه برگزاری نمایشگاهی از این تصاویر در موسسه فرهنگی هنری صبا، گالری آینه، که در تیرماه 1394 برگزار شده است به چاپ رسیده.

در آغاز این مجلد سیدمحمد بهشتی مطلبی را تحت عنوان «در سایه سار طوبی» به رشته تحریر درآورده که در بخش هایی از آن چنین آمده است:

” عکاسان دو گروهند. آنها که به ما کمک می کنند چیزی را ببینیم، و آنها که تلاش می کنند چیزی را نبینیم!
عکاسان خوب آنها هستند که به ما کمک می کنند چیزی را ببینیم تا چیزی را ندیده باشیم، و آنها که تلاش می کنند چیزی را نبینیم تا بتوانیم چیزی را ببینیم. اما در این میان عکاسان هنرمند، افزون بر بسیاری ویژگیها، آن دو کار را توأمان انجام می دهند. فقط دو چیزی که سعدی می فرماید طیره عقل نیست؛ دیدن به وقت ندیدن، و ندیدن به وقت دیدن نیز از همان جنس است.
عکاسان هنرمند ما را به چنین نگاه خردمندانهای سوق میدهند: در قاب یک عکس ببینیم آنچه باید دید و نبینیم آنچه نباید دید.
در مقابل یک عکس هنرمندانه این ما هستیم که در ترازوی اجابت چنین دعوتی سنجیده می شویم.
عراق امروز کشوری است مستقل در چارچوب مرزهایی سیاسی، و پذیرفته شده، که آن را از دیگر سرزمین ها متباین می کند. چنین معمول است که کشورها برای تثبیت موجودیت سیاسی خود بر تفاوتهایشان با دیگر کشورها – بیش از آنچه هست ـ پا می فشارند؛ تا از یکدیگر بازشناخته شوند، یا با یکدیگر اشتباه گرفته نشوند. هرچند در تعارفات سیاسی همواره هر دو کشوری حتی اگر یکی در شرقی ترین جای عالم و دیگری در غربی ترین جای عالم باشد، نقاط اشتراک را می جویند که نشان آشنایی به یکدیگر دهند تا بهانه قرابت فراهم شود. عموما کشورهای « همسایه »، که همسایه نیز هستند، ناچارند برای حفظ استقلال سیاسی بر تفاوتها بیشتر از شباهتها پای فشرند و کشورهای دور، که در سایه مشترکی به سر نمیبرند، تمایل دارند بر اشتراکات میان خود تأکید کنند. با این حال کشورهای « همسایه » هزاران شاهد آشنایی و قرابت با یکدیگر دارند؛ چه بخواهند و چه نخواهند. از جمله شواهد بیشماری که آشکارا به « همسایه » بودن ایران و عراق شهادت میدهند؛ از سرگذشت مشترک تاریخی – از دورترین ادوار تاریخی تا پیش از اسلام، تا قرون اولیه اسلامی تا قرون میانی، تا قرون متأخر اسلامی ـ از بابل هخامنشی تا تیسفون اشکانی، تا هتراء تا مدائن ساسانی و طاق کسری، تا نام عراق ـ که معرب ایران است ـ تا بغداد، و تا همه بقاع متبرکه این سرزمین کهن. حال اگر دیدگانی یک بخش از این هزاران گواه قرابت را ببیند و از شواهد غرابت چشم پوشد، قصدی ندارد جز آن که خردمندانه زمینه ساز انس و نزدیکی بشود و از « همسایه » بودن همسایه پرده بردارد…”

این مجلد در قطع خشتی با جلد شمیز به چاپ رسیده است.