کتاب گذشته استمراری دربرگیرنده عکس های تهمینه منزوی با موضوع سفر به ویرانه‌ها است که در حاشیه برگزاری نمایشگاهی به همین عنوان که در پاییز سال 1396 در گالری راه ابریشم برگزار شد، توسط موسسه فرهنگی پژوهشی چاپ و نشر نظر در همان سال  به چاپ رسید.

کتاب گذشته استمراری، علاوه بر عکس ها، با گفتگوی محمود‌رضا بهمن‌پور با عکاس همراه شده است.
در این مجموعه به جز ساختمان‌های ویران شده افرادی را هم می‌بینیم که به عنوان جزئی از انسان امروزی در عکس‌ها حضور دارند. یا اثری از سنگینی حضورشان را حس می‌کنیم. مثلا زنی که در گودال عمیقی که در بالای آن آثار خانه‌های مخروبه دیده می‌شود به دوربین خیره شده است یا کودکی با لباس مدرسه به خرابه‌های دبستان دخترانه مولود مددی نگاه می‌کند!

منزوی در یادداشتی که ابتدای کتاب گذشته استمراری، درباره انگیزه ثبت این عکسها و ارائه آن می‌نویسد:

“در کودکی در خانه‌ای صد ساله زندگی می‌کردم. پر از نقوش برجسته بر دیوارها و سقف خانه. همیشه قدرت معماری و فضای قدیمی خانه به من احساس عمیقی می‌داد. گذشته، همیشه بخشی از این خانه بود.

سالها گذشت، بعد از دیدن عمارت‌های زیبا و تاریخی محل زندگی‌ام که تخریب می‌شوند تا برج‌هایی جای آنها را بگیرند، دوباره یاد گذشته کردم؛ گذشته‌ی آدم‌هایی که در این خانه‌ها زندگی می‌کردند. زیبایی منحصر به فردی در لابه لای آجرهای نیمه شکسته و دیوارهای ریخته شده وجود داشت و باعث می‌شد کودکی را در ذهنم بازسازی کنم. حسی از جنس ویرانی، کشش و مِیلی عجیب در مواجه با آنها مثل خیلی از بچه‌هایی که برای بازی جذب خرابه‌ها می‌شوند. همیشه در ویرانه‌ها چیزی از آبادانی وجود دارد. عنصری که در زمان سفر کرده است و امروز به ما رسیده. تمام انسان‌هایی که روزی در این خرابه‌ها زندگی می‌کردند، نسبتِ غریبی با امروز ما دارند. انگار هر کدام بخشی از وجودشان را برای ما به یادگار گذاشته‌اند.

وجـود انسـان‌ها در پس زمینـه‌ی ویرانه‌ها کارکـرد این اماکن را برایـم تغییـر می‌داد. به طـوری که این فضـاها با حضورِ دیگریِ معاصر تبدیل به مکانی «از نو ساخته» می‌شود. انسان‌ها با حضورشان نه تنها معنای دوباره‌ای به این فضاها می‌دهند، بلکه نگاهی نو به مفهوم وجودشان در جامعه هم دارند. هر یک انگار برای مرثیه‌ای بعد از ویرانی به آن مکان‌ها آمده‌اند، این آدم‌ها متعلق به همان شهر و کشوری هستند که این خرابه‌ها در آن وجود دارد. تعدادی از مکان‌ها در افغانستان است، افغانستان به دلیل دهه‌ها در جنگ بودنش ،همیشه یادآور ویرانی در ذهنم بوده و تعدادی دیگر از عکس ها در چهار گوشه‌ی مختلف ایران است. اینکه حضور این آدم‌ها، به این خرابه‌ها زیبایی می آورد، تنها بخشی از ایده‌ی اصلی‌ست و بخش دیگر آن طردشدگی و نامرئی بودن این مکان‌هاست که سعی داشتم با به تصویر کردن آنها از حاشیه به مرکز سوق داده شوند.”