درباره بیداری /آیدین رحیمی پورآزاد /1395

کتاب درباره ی بیداری دربرگیرنده عکس های آیدین رحیمی پورآزاد است که در سال 1395 توسط حرفه نویسنده منتشر شده است.

گزیده گویی ها و نکته هایی، عکس ها را در این کتاب زینت بخشیده اند.

در مطلبی در ابتدای کتاب آیدین رحیمی پیرامون محتوای کتابش اینگونه نقل می کند:

” …کتاب حاضر، به خاطر ناامیدی است. نه نا امیدی خودم، که ناامیدی فضا و جهان پیرامونم -که من هم در آن ام . بدون پافشاری و حفظ اینها ، من هم باید تن به این ناامیدیها بدهم ، اطمینان دارم . خودخواهانه می خواهم که تمام امیدم را به دیگری بسپارم و در این بین پیدا شدن شور و شوق برای ادامهی راه … همیشه همین میل بیهوده ی نزدیک شدن و گریز از تنهایی، آدم را وامیدارد تا از تمام توان خود برای به اشتراک گذاشتن تجربه ها استفاده کند. اما اشتراک همه ی اینها، نه به خاطر دیگری، که برای راحت نفس کشیدن و احتمالاً رهایی خودم از بیم گرفتاری در اعماق ناامیدی است.
نوشته ها و مرور خاطرات در این کتاب کمک می کند تا بفهمم چه بر من گذشته. برای این که زندگی ام شکل سرنوشت به خود بگیرد، باید از همه چیز، از همه ی این سالها فاصله می گرفتم؛ شاید به همین خاطر است که سونتاگ می گفت: « زندگی تنها آنگاه که به سرانجام رسیده باشد می تواند تمامی شکل و معنایی را که به خود گرفته آشکار کند. » 
برای من معنای جهان در خیره شدن به همه ی این جزئیات خلاصه می شود. خیره شدن در همه ی چیزهایی که دیگر هیچ کس به یادش نیست، هیچ کس به آنها فکر نمی کند. از طرفی هم، نوشتن خاطرات کمک می کند تا فراموش کنم ـ به این معنی، فراموشی، رجوع به گذشته است؛ به خاطر آینده. وقفه ای است در زمان. ثبت نمود ماندگار امر فناپذیر است … اگر فراموشی نبود، دیگر هیچ کس، هیچ گاه، عاشق نمی شد، هیچ کس به هیچ چیز امید نمی بست … و اسکار وایلد هیچ گاه از اعماق نمی نوشت.
معنای این کتاب، در جایی دیگر، در کلیت اش و احتمالاً درست هنگام بسته شدنش به دست می آید. شاید هنگام روبه رویی با دنیا و امر روزمره … زمانی که همه ی جزئیات – همه ی عکس ها و یادداشت ها- یک جا، بر هم تلنبار شوند. یعنی لحظه ای که کتاب در انتزاعی ترین شکل اش، شبیه به فضای ذهن متراکم، آشفته و سر در گم آدمی هنگام تصمیم به مواجهه با دنیای کنونی اش شود. ظاهراً و به این معنا زمانی که باز به زندگی برمی گردد. غیر از این، تفسیر جزئیات هم هیچ کمکی به مشخص شدنشان نمی کند. نه به این دلیل که عکس ها و نوشته ها ، اندوخته های شخصی اند، بلکه اینها در حقیقت همه ی آن چیزی نیست که می نمایند. اینها نحوه ی مراوده ی من اند با دنیا – شبیه به تجربه ی مرگ: عمومی اند، به این دلیل ساده که در دسترس همه است و هر کس تجربه اش می کند. شخصی اند، چون ( این مرگ ) تجربه ی من و در مالکیت من است، تنها برای من اتفاق می افتد، و همه کس در مرگ تنهاست.”

این کتاب در قطع خشتی با جلد شمیز در 216 صفحه مصور رنگی منتشر شده است.