ابیانه /کامران جبرئیلی /1377

در ۴۰ کیلومتری شمال غربی نطنز از استان اصفهان در دامنه کوه کرکس روستایی بس کهن و دیدنی واقع است به نام ابیانه.

بافت ساختاری خانه های روستا، حلزونی شکل بوده که مربوط به سه دوره سلجوقیه، صفویه و قاجاریه می باشد. بیشتر خانه ها به شکل مکعب با درب و پنجره مشبک چوبی ساخته شده که به صورت پلکانی بر روی هم قرار گرفته است.

اتاقهای این روستا به پنجره ‏های چوبی ارسی مانند مجهزند و اغلب دارای ایوانها و طارمیهای چوبی پیش آمده مشرف بر کوچه ‏های تنگ و تاریک‏ اند که خود به صورت مناظر دیدنی و جالبی درآمده‏ اند. نمای خارجی دیوارهای خانه‏ های ابیانه با خاک سرخی که معدن آن در مجاورت روستاست پوشیده شده است.

طبیعت روستا بسیار خوش آب‌وهوا و معتدل است. مردم محلی به آن ویونا هم می‌گویند. گفته می‌شود یکی از مرتفع‌ترین مناطق مسکونی ایران است. تلفیق کویر و کوهستان در ، منظره‌ای بکر و زیبا پدید آورده است که این روستا را از سایر روستاهای ایران متفاوت می‌کند.

زنان این روستا دامن‌های پرچین و دولایه می‌پوشند که معمولا لایه زیرین مشکی‌رنگ و لایه بالایی رنگی‌رنگی است. اما مشخصه اصلی پوشش زنان ابیانه، چارقدهای گلدار بزرگی است که تا پایین کمر آنها را می‌پوشاند. مردان ابیانه هم پوشش مخصوص به خودشان را دارند.

این کتاب  34 قطعه از عکس های کامران جبرئیلی از ابیانه طی پنج سال متوالی است.

کامران جبرئیلی در یادداشتی ابتدای کتاب آورده است:

ابیانه هر بار با همان جذابیت بار  اول مرا تحت تاثیر قرار داده است و هنوز هم در ذهن من تازه است. ابیانه یک نماد عالی از سازگاری انسان و طبیعت است.

کامران جبرئیلی از سال  1980 تا 1984 ( 1359- 1364 ه.ش) در یک بازه ی پنج ساله ثبت شده است.