کامران عدل /نمایشگاه نیم قرن حرکت /1387

کامران عدل در نمایشگاهی با عنوان «نیم قرن حرکت» که در سال 1387 در گالری آران برگزارشد اقدام به نمایش تعدادی از  آثار برگزیده از مجموعه های عکاسی شده اش از سال 1333 تا 1385 نمود. ویژه نامه «کامران عدل» به نمایش این آثار می پردازد.

کامران عدل ابتدای مجلد با انشائی بس دلنشین درباره عکس ها اینگونه توضیح می دهد:

“از کجا شروع کنم ؟ بنویسم که من در خانواده ای … ؟ تمام اینها را می توانید روی سایت من ببینید. پس چه باید نوشت ؟ از احساس ؟
شاید بدانید و شاید هم ندانید که من در تمام جنبه های عکاسی کار کرده ام. در تمام اندازه ها، از دوربین مینوکس که فیلم اش میلیمتری است تا فیلم های چهار در پنج اینچ .
در پاریس که بودم و دستیار روشون بودم با فیلم های سی در چهل سانتیمر نیز کار کرده ام. ولی می دانید؟ همه اینها يك طرف، يك جای دیگری حالم خوب است.
وقتی با دوربین ۱۳۵ کار می کنم و در میان مردم هستم. آن جایی که لحظه ای کار می کنم. به قول فرنگی ها Snap shot میگیرم. خیلی ها بر این باور هستند که من فقط عکاس معماری هستم. عکاس معماری هم هستم، ولی آن تیکه اش را دوست دارم که با معماری احساسی برخورد می کنم. قبلن نوشته ام که عکاسی نه فن است و نه تکنیک است و نه هنر؛ عکاسی يك احساس است. تا عکاس نباشید حرف من را درک نمی کنید. در عکاسی يك زمان صفر وجود دارد. این زمان صفر همان زمانی است که شما دگمه ی declancheur را فشار میدهید و عکس نهایی را می گیرید.‎
در این مجموعه، عکسی از يك مجموعه ی ۳ عددی وجود دارد که از يك مراسم سینه زنی در بوشهر گرفته ام. اولی چهار پنج نفر سینه زن را نشان می دهد که دارند سینه زنی می کنند. دومی دو نفر از سینه زنان را نشان میدهد که متوجه من شده اند و اصلا از قیافه ی من خوششان نیامده است. عکس سوم، که همین عکسی است که در این مجموعه می بینید، آنان را نشان میدهد که به طور خصمانه ای، به طرف من می آیند، زمان صفر … مکان گم … احساس خطر می کنم. در این موقع کسی به آنها ندا میدهد که کاری با او نداشته باشید. نفهمیدم که آن شخص کی بود، چون زمان خیلی تند گذشت. فقط میدانم که اگر دو ثانیه دیرتر ندا را داده بود، نه من وجود داشتم و نه این عکس.
نتیجه عکسی است که همیشه در قلب من جای دارد …
همیشه گفته ام و شاید شما هم از این حرف من خوشتان نیاید. عکاسی سخت ترین و مشکل ترین شغل در جهان است. در عکاسی، ما با میلیون ها پارامتر مواجه هستیم. حتی در همان عکاسی معماری که اگر اجازه ی کار داشته باشید و خطری متوجه شما نباشد، و اعصابتان آرام باشد، کلی باید حواستان را جمع کنید. چون در آن جا نیز شما با هزاران پارامتر مواجه هستید. که اولین آنها، همان مخاطب است. که این مخاطبها، خودشان هزاران پارامتر هستند. مخاطببین متفاوت هستند و آن جایی شما موفق هستید، که بتوانید با آنها رابطه برقرار کنید. شما این ور دنیا هستید و آنها آن ور دنیا. شاید زبانشان را هم نفهمید. ولی نگاهشان، زبان شما می شود.
در این مجموعه شما عکسی را می بینید که من از رودخانه ی نیجر، در مملکت نیجریه و در نزدیکی های شهر نیامه گرفته ام. چندین سال بعد، عکسی از یك غروب خورشید روی همین رودخانه در نزدیکی شهر جنه در مالی گرفتم. هر دو را خوب نگاه کنید. حالا حرفام را درک می کنید؟
چه احساسی باید داشته باشم وقتی دارم در مالزی عکاسی می کنم و وقتی که در فوردو فرانس در جزیره ی مارتينيك و در قلب دریای کاراییب عکاسی میکنم؟ پای کویت را به میان نمی کشم.
روزی که با يك احساس کودکانه تصمیم گرفتم عکاس بشوم، راست اش را بخواهید به دنبال ماجراجویی بودم. مثل تمام پسر بچه ها. ولی آن چه را که نمیدانستم بعد و حجم آن بود. عقلم نمی رسید. حالا هم نمی رسد. آنقدر که این بزرگ است … کهکشانی است … انتها ندارد …. “