در بخشی از پیشگفتار کتاب نشانه شناسی عکاسی این گونه آمده است:
بی آنکه بخواهم از آغاز گمانهزنی بدبینانه ای داشته باشم باید بگویم که “نشانه شناسی عکاسی” بنا به چند دلیل کتاب دشواری است. اولین نکته به عنوان کتاب و موضوع مطالعاتی مرتبط با آن برمیگردد نشانهشناسی عکاسی به مثابه یک گرایش نظری دانشگاهی در دنیا رشته جوانی است. افزون بر این پیشینه بحث ما در زبان فارسی به شکل مضاعفی محدود است. نکته دوم که پی آیند مورد نخست است به ویژه در بخش “تاریخچه کوتاهی از نشانه شناسی عکاسی” رخ مینماید در اینجا مولف بی آنکه لزومی به توضیح مبسوط کار یکایک نشانه شناسان و نظریهپردازان مورد بحث دیده باشد به تفسیر و ارزیابی “نتیجه ها” می پردازد و مدام آنها را با هم مقایسه می کند.
در قسمتی از مقدمه کتاب چنین می خوانیم: در فصل نخست، به شکلی عمومی نشانه شناسی عکاسی را مورد بازبینی قرار می دهیم و سپس، با افزودن چند اثر تجربی،نگاه نقادانه ای خواهیم داشت به مقالاتی که در برابر تحلیل نظام موضع گرفته اند. فصل دوم شامل نوشتارهای تحلیلی است. نخست، بازنگری و تحلیل دوباره عکسی از کارتیه برسون که فلوچ مورد مطالعه قرار داده بود و دوم، بررسی دقیق و عمیق دو عکس بسیار متفاوت از فلورنس هنری و من ری که کراوس تفاسیر بسیار سطحی و مشابهی از آنها کرده بود. در فصل سوم، به بحث در مورد نظریه های عجیب دوبوآ و کراوس خواهیم پرداخت.
در این میان نیز سعی خواهیم کرد به مثال هایی از گروههای نشانه ای تصاویر هدفمند و مجراهای ارتباطی بپردازیم که از تصویر عکسی در آن بهره گرفته شده است.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.