عکاسی برای همه /آنتوان دزیله /ترجمه: نادره قزوینی و کاظم فائقی /1367

کتاب عکاسی برای همه یک کتاب آموزش عکاسی است، نوشته آنتوان دزیله که نادره قزوینی و کاظم فائقی آن را ترجمه کرده و انتشارات گوتنیرگ در سال 1367 آن را به چاپ دوم رسانید.
چاپ اول کتاب در سال 1349 منتشر شده است که در همین پایگاه قابل رویت می باشد.

دزیله در مطلب مفصلی در ابتدای کتابش پیرامون محتوای آن و نگرشش به عکاسی گفته است:

“…تمام زندگی من از روزی که خود را شناخته ام در این راه صرف شده است. روزها و هفته ها و ماه ها عمر خود را تلف کرده ام تا به يك نكته کوچك از این فن ظریف پی ببرم و حالا آن نکات باريك را با شما در میان میگذارم .
ضمن مطالعه، ملاحظه خواهید فرمود که کتاب من به هیچ وجه ادبی یا فلسفی نیست. در مورد عکاسی قوانین مهم و اصلی را نیز در بر ندارد اما پر است از مطالب کوچک و فرعی که شاید در زیبایی عکس رل بزرگی دارند.
از نظر من برای عکس برداری، علاوه بر اطلاعات لازم، تردستی نیز لازم است : بکار بردن فیلترها، انتخاب سوژه، زوایای خاص برای عکس برداری، محل سوژه در تصویر، خطوط افقی و عمودی، استفاده از موقعیت های خاص برای عکس گرفتن و …. بمراتب بیش از تنظیم نور و مسافت و دیافراگم اهمیت دارند.
در دنیائیکه زندگی میکنیم انتقال اندیشه ما بدیگران تنها از راه کلام و نوشته ها نیست، گاهی نقاشی، مجسمه سازی، سینما، عکاسی بمراتب بهتر از گفتن و نوشتن می تواند احساسات ما را بدیگران منتقل کند. همانطور که برای حرف زدن باید قبلا حروف و بعد كلمات و سپس جمله ها را یاد گرفت همینطور برای برقراری ارتباط با دیگران بوسیله عکس، باید ابتدا اصول آنرا آموخت.
و در این کتاب از رموزعکاسی صحبت می شود. اگر شما توانستید این افتخار را بمن بدهید که آنرا از اول تا آخر بخوانید اگر هم عکاس‎ نباشید شاید متوجه خواهید شد که چرا شما از برخی از عکس ها خوشتان می آید و اگر بعكاسی علاقه دارید خواهید توانست عکس هائی خلق کنید که مورد توجه دیگران باشد.
اما تصور نکنید که این کتاب از هر لحاظ کامل است و من هرگز چنین ادعائی نمیکنم ..
شما وقتی می توانید عکس خوب بگیرید که واقعا از اینکار لذت ببرید . بدست آوردن پول، شرکت در مسابقات عکاسی، کسب شهرت و نظایر آن هرگز نمی توانند وسیله ای برای ساختن عکس خوب باشد. يك مطلب دیگر نیز برای گرفتن عکس خوب ضروری است: چون ما برای مردم عکس میگیریم و یا از مردم عکس میگیریم ابتدا باید مردم را دوست داشت و آنها را شناخت و درك كرد.
عکاس باید در میان مردم زندگی کند تا بتواند لحظات شادی و غم آنها را روی کاغذ عکاسی تبت کند. يك عكاس چگونه میتواند در مقابل بد بختی و فقر و بیچارگی متأثر شود در حالیکه همیشه دور از این اوضاع زندگی کرده است.
برای عکسبرداری بهتر باید کنار پرسوناژ هایتان بنشینید . با آنها حرف بزنید. درد دل کنید تا آنها شما را از خودشان بدانند و آنگاه امکان دهند که شما لحظات مختلف زندگی آنها را آنطور که هست به کاغذ جساس منتقل کنید. اینکار اگرچه آسان نیست ولی ممکن است…
بهر حال من اسرار ظریف این حرفه سحر آمیز را که به مرورزمان کسب کرده ام صادقانه در طبق اخلاص گذاشته و در دسترس دوستان همکارم قرار میدهم که شاید انگیزه ای برای عکاسان بزرك و هنرمند باشد تا آنها از تجارب ذیقیمت خود، ما را بی بهره نگذارند….”

کتاب در قطع رحلی کوچک با جلد و کاغذ کاهی و در 243 صفحه به چاپ رسیده است.